آخرین و پایین ترین نقطه یک سیستم زهکشی معمولاً رودخانه، دریاچه، دریا و یا هر محل دیگری است که زه آب بتواند وارد آن شود، و پس از آن کنترلی بر زه آب خروجی نداریم را خروجی(outlet) زهکش می نامند. در مناطق مر‌طوب که زهکش های  ‌طبیعی به خوبی ‌مشخص می باشند، انتخاب نقطه خروجی چندان مشکل نمی باشد؛ ولی در نواحی خشک و نیمه خشک به خصوص اگر شیب طبیعی زمین زیاد نباشد زهکش های طبیعی هنوز تکامل پیدا نکرده و لذا در تعیین خروجی باید دقت لازم به عمل آید. اختلاف ارتفاع بین سطح آب در ‌محل خروجی و سطح آب در زهکش های داخل مزرعه انرژی لازم را برای حرکت آب به وجود می آورند، اگر این اختلاف ارتفاع موجود نباشد استفاده از پمپ اجتناب ناپذیر است.

مسأله ‌رسوب گذاری در نقطه خروجی و به ‌خصوص ملاحظات زیست محیطی از جمله مسائلی است که در انتخاب ‌محل مناسب نقطه خروجی زهکش باید در نظر گر‌فته شود. اگر ‌سطح آب در ‌قسمت بیرونی سازه خروجی آب در تمام اوقات پایین تر از سطح آب در ‌قسمت درونی باشد، خروجی، آزاد و مانند یک آبشار ‌ساده در‌ست ‌می ‌شود  ‌و بالعکس اگر ‌سطح آب در ‌قسمت بیرونی بالاتر از قسمت درونی باشد برای ‌جلوگیری از ورود آب به داخل زهکش از دریچه های یک طرفه،سیفون و در خروجی های جزر ومدی از دریچه های خودکار استفاده می شود. جزر و مد رودخانه هایی که به دریا می ریزند تا کیلو مترها دورتر از ساحل نیز مشاهده می گردد، بدین ترتیب آب شور دریا تا فواصل دور دست انتقال می یابد. در چنین شرایطی اگر چاره اندیشی نشود تمام کانال های آبیاری و زهکشی از آب شور دریا پر شده و نفوذ این آب به داخل خاک موجب شوری و از بین رفتن محصولات زراعی خواهد شد که با احداث دریچه های یک طرفه و خودکار می توان از این مسأله جلوگیری نمود.

به منظور جلوگیری از فرسایش به دلیل نوسانات سطح آب، برگشت آب و احتمال تغییر محل خروجی می بایست ۵۰۰ متر بالادست و پایین دست نقطه خروجی را به وسیله کاشت گیاه و در موارد خاص سنگ چین نمودن بستر رودخانه حفاظت نمود. اگر رودخانه در نزدیکی ساحل دریا واقع باشد، باد برای جلوگیری از ورود آب به داخل سیستم در اثر جذر و مد دریا، از دریچه های  یک طرفه و خودکار استفاده کرد.